Welkom bij het eerste nummer van 2007, weer behoorlijk gevarieerd.
We beginnen met een onderwerp waarvan men zich kan afvragen of het wel in Dth thuishoort, het ‘imaginatie-effect’. Saskia van Bergen en Marco Jelicic houden zich in Maastricht hiermee bezig. Het mijmeren over bepaalde dingen zou er bij sommige personen toe leiden dat zij naderhand menen dat die dingen ook zijn gebeurd. De auteurs onderzochten dit fenomeen experimenteel bij gezonde studenten. Het effect trad weliswaar op, maar wat zij verwachtten gebeurde niet: het imaginatie-effect was niet groter bij studenten die hun eigen geheugen wantrouwen dan bij de studenten bij wie dit niet het geval was. Misschien niet direct bruikbaar in de klinische praktijk, maar dit onderzoek en de reflectie daarop bieden toch interessante inzichten over de suggestibiliteit van mensen, in het bijzonder patiënten ook al zijn ze hier niet onderzocht.
Het volgende artikel zou een plaats hebben kunnen vinden in de rubriek Misverstanden. Maar dan zou het veel korter hebben moeten zijn. Dat vonden we zonde. Nathalie Reniers, Chris Schotte, Michel Probst en Johan Vanderlinden uit België onderzochten de veelgehoorde bewering dat getraumatiseerde eetstoornispatiënten in het algemeen ernstigere vormen van eetstoornis hebben en dat de behandeling minder succesvol is. Niet dus. De verschillen vooraf zijn niet significant en de effecten van de behandeling zijn bij getraumatiseerden ook niet geringer.
Kees van Wijk publiceert in Dth om de zoveel jaren artikelen over zelfcontrole bij automutilatie. Zo ook in dit nummer. Deze keer stelt hij vast dat zelfcontrole vaak niet genoeg is. Exposure aan de ook bij automutilerende patiënten voorkomende angstige gedachten is dan nodig. Aan de hand van twee gevalsbeschrijvingen illustreert hij hoe zegenrijk exposure ook hier is.
De nieuwe rubrieken doen het goed. Nu weer drie Notities uit de praktijk. De eerste gaat over piekeren. Colin van der Heiden beschrijft een patiënt met obsessieve gedachten. In de notitie beschrijft de auteur hoe hij dit heeft behandeld met piekerexposure en wat daarbij komt kijken.
De tweede notitie gaat over een mutistische tuinman. Kees Hoogduin, Marc Verbraak en Agnes van Minnen tekenen hiervoor. Zij laten zien hoe een simpele directieve benadering (complimenten en bekrachtiging van elke vorm van geluid) patiënten in enkele sessies weer aan de praat krijgt.
De derde notitie komt uit dezelfde school. Kees Hoogduin en Marc Verbraak beschrijven een vrouw die niet meer op haar benen kan staan. Dat komt niet doordat ze neurologische afwijkingen heeft, maar doordat ze dermate bang is om te vallen dat ze haar spieren overmatig spant. De auteurs beschrijven hoe zij dit met hypnose verhelpen, en nog wel met de inductiemethode van Sacerdote – waarschijnlijk slechts bekend bij de oudere Dth-lezers. Opvallend is dat de behandeling aanvankelijk succes heeft, maar dat de patiënte later wel enige terugval vertoont.
We eindigen met een boekrecensie. Ik zou u in overweging willen geven die niet over te slaan. Hij gaat namelijk over een boek van uw hoofdredacteur – dat ligt natuurlijk een beetje gevoelig. Ad Kaasenbrood heeft de recensie geschreven.